ระดับภาษา

ระดับภาษา

         ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อความรู้ ความคิด ความรู้สึก จินตนาการ ทัศนคติ และใช้สร้างความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

          ระดับภาษาเป็นเรื่องของความเหมาะสมในการใช้ภาษาตามสัมพันธภาพของบุคคล ตามโอกาส กาลเทศะ และประชุมชน เพื่อให้สัมฤทธิ์สมความมุ่งหมาย

                           การแบ่งภาษาเป็นระดับต่างๆ
                                  แบ่งโดยละเอียด ๕ ระดับ

                                        ๑. ระดับพิธีการ

                                        ๒. ระดับทางการ

                                        ๓. ระดับกึ่งทางการ

                                        ๔. ระดับไม่เป็นทางการ

                                        ๕.  ระดับกันเอง

ภาษาระดับพิธีการ

           ใช้สื่อสารในที่ประชุมที่จัดขึ้นเป็นพิธีการ   เช่น การเปิดประชุมรัฐสภา การกล่าวอวยพร การกล่าวต้อนรับ การกล่าวคำปราศรัย การกล่าวรายงานในพิธีมอบปริญญาบัตรหรือประกาศนียบัตร การกล่าวสดุดี หรือการกล่าวเพื่อจรรโลงใจให้ประจักษ์ในคุณงามความดี การกล่าวปิดพิธี ฯลฯ

ภาษาระดับทางการ

           ใช้บรรยายหรืออภิปรายอย่างเป็นทางการในที่ประชุม หรือใช้เขียนข้อความที่จะให้ปรากฏต่อสาธารณชนอย่างเป็นการเป็นงาน การใช้ภาษาระดับนี้ เช่น    การประชุมที่ต่อจากช่วงที่ต้องทำตามพิธีการแล้ว   หนังสือที่ใช้ติดต่อกับทางการ หรือวงการธุรกิจ

           หลักการใช้ภาษาระดับนี้   ใช้ภาษาตรงไปตรงมา เน้นการสื่อสารให้ได้ผลตามจุดประสงค์ โดยประหยัดถ้อยคำ ประหยัดเวลาให้มากที่สุด

ภาษาระดับกึ่งทางการ 
         มักใช้ในการประชุมกลุ่ม หรืออภิปรายกลุ่ม ที่เล็กลงกว่าในระดับทางการ การใช้ภาษาระดับกึ่งทางการเช่นการบรรยายในห้องเรียน ข่าวและบทความในหนังสือพิมพ์
         การใช้ถ้อยคำสำนวนภาษาที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยกว่าภาษาในระดับที่ ๒  เนื้อหาของสารมักเป็นความรู้ทั่วไป การแสดงความเห็นเชิงวิชาการเกี่ยวกับการดำเนินชีวิต รกิจ มักใช้ศัพท์วิชาการเท่าที่จำเป็น เพื่อให้บุคคลที่ไม่ได้เรียนรู้ด้านนั้นๆโดยตรงสามารถรับสารได้เข้าใจตรงตามจุดประสงค์ของผู้ส่งสาร

ภาษาระดับไม่เป็นทางการ
           มักใช้ในการสนทนาโต้ตอบระหว่างบุคคล หรือกลุ่มบุคคลไม่เกิน ๔-๕ คน ในเวลาและสถานที่ไม่ใช่ส่วนตัว เช่น การเขียนจดหมายระหว่างเพื่อน การรายงานข่าว การเสนอบทความในหนังสือพิมพ์
           เนื้อหาของสารมักเป็นเรื่องทั่วๆไปในชีวิตประจำวัน กิจธุระต่างๆ

ภาษาระดับกันเอง

            ภาษาระดับนี้ใช้ในวงจำกัด เช่น ภาษาที่ใช้ในครอบครัว หรือใช้ระหว่างเพื่อนสนิท สถานที่ใช้มักเป็นที่ส่วนตัว เช่น บ้าน

                                                     ข้อสังเกตบางประการเรื่องระดับภาษา

             ๑. ภาษาระดับหนึ่งอาจเหลื่อมล้ำกับอีกระดับหนึ่ง เช่น ระดับ ๒ ,๓ อาจใช้ปะปนกันหรือระดับ ๓,๔ อาจใช้ด้วยกันบ้าง เป็นต้น

             ๒. บุคคลแต่ละคนอาจจะไม่มีโอกาสใช้ภาษาครบทั้ง๕ระดับ แต่ทุกคนย่อมต้องใช้ระดับ ๓,๔ อยู่เสมอๆ

             ๓. ถ้าใช้ระดับภาษาไม่เหมาะสมแก่กาลเทศะและโอกาสก็จะเป็นอุปสรรคในการสื่อสาร ผู้รับสารอาจเห็นไปว่า ผู้ส่งสารเสแสร้ง ไม่จริงใจ หรือไม่รู้กาลเทศะ เป็นต้น 

ปัจจัยที่กำหนดระดับภาษา

            ๑. โอกาสและสถานที่

            ๒. ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

            ๓. ลักษณะของเนื้อหา

            ๔. สื่อที่ใช้

ลักษณะของภาษาระดับต่างๆ

            ๑. การเรียบเรียง

            ๒. กลวิธีนำเสนอ

            ๓. ถ้อยคำที่ใช้

                     - คำสรรพนาม

                     - คำนาม

                     - คำกริยา

                     - คำวิเศษณ์